Antik DNA, Anadolu ve Doğu Akdeniz’de son 10 bin yıldaki insan hareketliliğinin zamanla nasıl değiştiğini gösterdi.

Evrimsel sürecimizin bir defekti olan bu sevimsiz varlıklar neden sadece sorun yaratıyor?

Türümüzün tarihinin %95'inde, küçük, göçebe topluluklar halinde avcı-toplayıcı olarak yaşıyorduk. Ve bir şey değişti...

Beynin, onu içinde saklayan kutu kadar modern olduğunu varsayarsak, Afrikalı atalarımız teorik olarak göreliliği keşfedebilir, romanlar, oyunlar ve aşk şarkıları yazabilirdi.

Savaş, bir dizi fiziksel davranış olduğu kadar soyut ve etraflıca düşünmeyi de içeren bir zihin halidir.

Her ne kadar 2020 yılı ile ilgili olmasa da; "Yok artık, bu da mı?" dedirten haberlerin sayısı arttıkça birçok insanın aklına şu soru geliyor: Türümüz yok olacak mı?

Her yıl bu kadar fazla bilimsel araştırmanın yayımlanıyor oluşu da haliyle neyin daha önemli, neyin daha ilginç veya neyin daha az önemli olduğunu ayırt edebilmeyi zorlaştırıyor.

İnsan geninin başka bir primatın beyninde benzer bir amacı yerine getirdiğini göstermek, insanların nasıl evrimleşmiş olabileceği konusunda yeni bir fikir verir.

Neandertaller'den bize kadar introgresyon ile ulaşmış haplotip gen alellerinden biri de progesteron hormonu reseptörü genidir. Bu gen sayesinde daha doğurgan bir türüz.

Afrika'dan ayrılan ilk göç dalgası, seyahatlerinde üstün bir başarı elde edemedi. Ancak 80.000 ila 50.000 yıl önceki bir zaman aralığında, ikinci bir dalga daha göç etmiştir.

Populasyon düzeyinde görülen farklılıkların önemli olduğunu düşündüren şey, dil ve kültürdür. Ancak bunlar elbette ki biyolojik değildir.

Harvard University’den T.Bollenbach, K.Vetsigian ve R.Kishony tarafından 2007'de “Genome Research”de yayımlanan makalenin Türkçe çevirisini sunuyoruz.